JOHN HENRY ORCHESTRA (B)
website

Waar kan je beter het jaar beginnen dan in je stamkroeg ? Dit is eigenlijk geen vraag maar een gegeven. Het antwoord zit voorgekauwd in de zin en duldt geen negatie. Als de avond dan ook nog muzikaal ingelijst wordt door de juke box in flesh and blood, zoals wij The John Henry Orchestra noemen, is er al helemaal geen reden meer om met de kippen op stok te gaan.

Voor diegenen die nog maar net zijn aangekomen op thuisplaneet Aarde, vanuit de verre nevelen van de intergalactische stelsels, wil ik nog wel even verduidelijken dat J.H.O., in weerwil van wat zijn naam vermag te insinueren, slechts twee man sterk is. Zij presteren het evenwel om met zijn beidjes zowat de sound van een volledige beatband anno sixties neer te zetten, waar deze meestal minstens dubbel zo sterk in getal zijn. John en Henry verdelen onder hen, een nagenoeg compleet drumstel, integraal met hun vier voeten bediend, de armen hebben ze immers nodig om alle gitaren, bass en harmonica te hanteren.

Ze openen de eerste set met “Apache” van ..?…Hank B. Marvin, jawel. Op de voet gevolgd door “Daytripper” van de Beatles en “Green River” van Creedence Clearwater Revival. En daarmee weet iedereen uit welk vaatje er de eerstkomende drie uren zal worden getapt. De J.H.O. ’s repertorium is haast onuitputtelijk, en in elk geval zeer verscheiden. Shadows, Beatles, CCR, U2, Stones, AC/DC, Billy Boy Arnold, Cream, Free, Roy Orbison, Monkeys, Box Tops, David Bowie, Doors, Ram Jam,Steve Miller, Chuck Berry, Elvis, Kinks, Van Morrison……en ga zo maar door, tot zolang de taxi er nog niet is.

Dit stuk rockgeschiedenis gieten John en Henry in een soort van reusachtige, lange medley, met de boogie als bourdon en een hoog gehalte aan trance. De luisteraar wordt er door gehypnotiseerd en gaat meedeinen op de boogie-drone, willens nillens.
Nu was er net teveel volk in de Borderline om in ’t lang en ’t breed te gaan boogieën zonder een aantal blauwe scheenbenen te veroorzaken, toch zat de ambiance er ferm in. Jan en Henk, dat zijn de artiestennamen van John en Henry, lieten het niet aan hun wekker komen, zoals dat bij ons heet. En aangezien die taxi maar niet kwam opdagen, zaten we nog even gebeiteld.

Voor onze nieuwjaar had Jan de lieftallige zuid-Belgische boogiepianiste Aricia Evlard meegebracht. Het is ondertussen genoegzaam bekend dat Jan met Aricia nog andere interesses, buiten de muziek, deelt in de dagelijkse omgang, maar daarover meer in Dag Allemaal en P-magazine. Wij zijn allang content met de dosis Chuck en Jerry Lee noten die ze uit haar mouwloos debardeurke schudde en daarbij ook nog prachtige vocalen ten gehore spreidde.

In een ultieme bis, inderdaad, de taxi was neergestreken, werd een verkrachte versie van Gainsbourg’s “Je T’Aime Moi Non Plus” gekoppeld aan “The Joker” van Steve Miller. Het klonk alsof die twee al altijd gecohabiteerd hadden. Met een “Ay ay ay ay, Cantare….” Verdwijnen ze uiteindelijk uit de ether. Merçi Jan en Henk. We zijn samen goed begonnen. 2009 bedoel ik.

Ik moet nog even meedelen dat het geluid, bij onstentenis van de vaste geluidsman, werd verzorgd door Fred Klee himself, naast een prachtige vent dus ook nog een ongelooflijk goeie soundengineer, zoals blijkt. Hij kent het verschil tussen de rode en gele knopkes op het Proline mixpaneel, en weet ze zonder verpinken te manipuleren. Daarbij heeft hij een sexy uitstraling……… is hij available…… en…….euh……..sorry Fred, de rest kan ik niet lezen.

Aan iedereen en alleman nog het beste voor 2009 gewenst en tot zeer binnenkort. We zijn er weer heleganst klaar voor.

witteMVS